Ontworteld!

Ik kom graag en vaak op Landgoed Elswout. Dat is een prachtig oud park dichtbij Haarlem, met mooi aangelegd loofbos, idyllische weilanden omzoomd door bomen en doorsneden door bedaard stromende beekjes.

Eigenlijk zou ik er dus niet over moeten schrijven, want Elswout is mede zo mooi omdat het zo'n goed bewaard geheim is. Geen Vondelparkmenigten hier, maar rust en ruimte tussen de statige bomen. Die bomen zijn de reden dat ik er recentelijk weer eens met mijn schetsboek ben neergestreken. Verspreid door het park liggen namelijk omgevallen beuken met hun wortelstels open en bloot, en dat ziet er zo vreemd uit dat ik toen ik het zag meteen mijn potlood trok.

Wat ik zo wonderlijk vind, is dat die wortels een soort platte cirkel vormen. Ik dacht altijd dat hoge bomen heel diep onder de grond wortelden, maar deze beuken lijken een heel ondiepe voet te hebben (en zo te zien is er niets afgezaagd aan de onderkant!). Wie het weet mag het zeggen.

Natuurlijk lag de mooiste het verst van het pad, half verborgen tussen de struiken. Hevig geinspireerd ben ik voor deze stronk gaan zitten, met de pootjes van mijn krukje steeds verder wegzakkend in de bosgrond, mijn haren verstrikt in de overhangende struiken, en met teken die af en toe over mijn schetsblad kropen. Als buitentekenaar moet je ten slotte niet bang zijn voor een paar wilde dieren nietwaar.

In mijn tekening heb ik de nadruk gelegd op de richtingen van de wortels, het werd een soort psychedelische uitbarsting van hout. De mensen die ik de tekening liet zien herkenden het wel als iets organisch, als takken, maar konden niet precies zeggen wat het was. Dat vind ik leuk, dat was mijn bedoeling. Ik ga hem in het heel groot op perspex maken, en hopelijk komt de bedoeling dan nog beter tot zijn recht.